تحلیل و بررسی اولویت‌های زنان برای سکونت، در گونه‌های اسکان موقت (انتقالی) (موردپژوهی: منطقه 9 شهرداری تهران)

در بحران‌هایی که منجر به بیخانمان شدن افراد می‌گردند، ضربتی بودن اقدامات و تفکرات مردسالارانه در پروژه‌های اسکان، باعث نادیده انگاشتن نیازها و خواسته‌ها و اولویت‌های زنان و در نتیجه افزایش آسیب‌پذیری آنان می‌گردد. در این مقاله سعی شده است تا با بهره‌گیری از مطالعات میدانی، موضوع اسکان انتقالی (موقت) با رویکرد جنسیتی مورد مطالعه قرار گیرد. روند کار شامل بررسی تئوری‌ها و ویژگی‌های حداقلّی اسکان موقت، شناسایی آسیب‌پذیری‌های زنان، و مفهوم‌سازی و استخراج ابعاد و شاخص‌ها و متغیرهای تأثیر‌گذار در مطلوبیت و نیز انتخاب گونه‌های اسکان انتقالی است. داده‌های مورد نیاز بر پایه 380 پرسشنامه در منطقه 9 شهرداری تهران گرد‌آوری شده‌اند. محدوده مطالعاتی جزو مناطق آسیب‌پذیر شهر در برابر زمین‌لرزه است که پتانسیل تعریف گونه‌های اسکان انتقالی را در خود دارد. هدف اصلی مقاله، شناسایی اولویت‌های زنان برای سکونت در گونه‌های اسکان انتقالی، از نظر ابعاد اجتماعی و ادراک محیطی در قالب شاخص‌های پایه و کارا و در نهایت شاخص ترکیبی است. در نتیجة نهایی مطالعه،‌ مشخص شده است که در میان 4 گزینه اصلی اسکان انتقالی، اولویتِ نخستِ زنان همانا سکونت در منازل اقوام و آشنایان است، با امتیاز 89/73؛ و اولویت آخر آنان، اسکان در اردوگاه‌های برنامه‌ریزی و تجهیز شده، با امتیاز 32 (از 100 امتیاز).